OSMAN AKÇA

1963 Samsun Bafra doğumlu Osman Akça, 1987 yılında Sultanahmet’teki resim atölyesinde 1991 yılına kadar aralıksız resim yaptı. Türkiye’de o yıllarında resim yaparak yaşamını idame etmek çok mümkün olmadığından, radikal bir kararla reklam sektörüne atıldı. Resim onun için bir yaşam biçimi olduğundan, bu süreçte resim yapmayı da hiç ihmal etmedi. Resim sanatı ile ilgili okudu, araştırdı, kişisel sergiler açtı ve karma sergilerde yer aldı.

Sanatçı resimlerinde farklı ışığı bazen ana karakterlerin üzerinde kullanırken bazen de ana karakteri ortaya çıkartan başka bir planda kullanır. Işığın yanı sıra resimdeki en büyük arayışı, uyumdur. Bu uyumu da karşıtlıklar sağlar. “Açık- Koyu, Sıcak-Soğuk, Yatay-Dikey “. Bu üç unsurun izleyicide bıraktığı duyguları Fransız sanatçı Georges Seurat şöyle ifade eder;
Aydınlık, sıcak renkler ve yükselen dikeyler “ Neşe” uyandırırken, karanlık, soğuk renkler ve inen dikeyler “ Hüzün” e sebep olur.
İstanbul üç büyük imparatorluğa başkentlik yapmış, büyüleyici, göz kamaştırıcı, kolay gelip zor ayrılabildiğimiz sosyolojik ve kültürel birikimi yüksek, eşsiz bir şehir. İki büyük kıtada da toprakları bulunan, tüm ihanetlere rağmen dimdik ayakta kalmayı başarmış bir dünya başkentidir.

Yaklaşık 40 yıldır İstanbul’da yaşayan sanatçı söyle belirtiyor: “İstanbul’un hemen hemen her yerini gezdim diyebilirim. En güzel ve en zor anlarımı bu şehirle paylaştım. Gün geldi bu kadim kentin büyüsüyle kendimi şanslı addettim, gün geldi göçün ‘başka bir İstanbul’ yarattığı gerçeğinin canlı şahidi olarak çok üzüldüm, çok çaresizlik hissettim. Fakat, kullandığım kahverengiler hatta griler İstanbul’dan değil benden kaynaklanıyor. Çocukluk anılarım bile hayalimde bu renklerle beliriyor. Mesela; hafızamda yaz aylarında yaşadığım anılardan çok kış aylarında yaşadıklarım vardı. Her mevsimi severim ama sonbahar ve kışın bendeki duygusu daha yoğundur. Dolayısıyla bu renklerle kendimi ifade edebildiğim kanaatindeyim.
Ben resimlerimde, kompozisyon içerisinde ki biçimden ziyade hislerin seyirciye aktarımını önemserim. Baktığınızda, farklı unsurların sizi alıp olmak istediğiniz duygu-düşünceler içine çekip, kullandığım renkler ve resmin bütününde yakalamayı amaçladığım karmaşanın, sıkışmışlığın ve hatta keşmekeşin içindeki ‘özgürlük’ duygusunu alabilmenizi amaçlarım.
Bisiklet benim için gitmektir, gelmektir, ulaşamamaktır, yorulmaktır ve bazen alabildiğine boşluğa sürmektir. Kuşlarda nitekim kalabalık içindeki bağımsızlıktır, kendi başınalıktır, gidebildiği, istediği kadar gitmek, yorulunca farkında olmadan en güzel manzarada dinlenmektir. İstanbul’un bana anımsattıklarını ya da olması gerektiğine inandıklarımın imgeleridir, bisikletler ve kuşlar…
Birbirini tamamlayan hislerin bir araya gelmesiyle oluşur resimlerim. Nesneleri değil, hislerimi boyadığımı düşünürüm tuvale. İstanbul benim için neyi çağrıştırıyorsa, odur ortaya çıkan. Ve özgürlük vazgeçilmezdir benim resimlerimde.
Aslında benim için yaptığım her resim bir hikâye. Bazen hüzün dolu, bazen sevinçli, bazen alışageldik, bazen karamsar… Tıpkı bizler gibi… yaşadığımız tüm duyguları paylaştığımız bir yer var, tam şu an bulunduğumuz yer ve tam da şu an. Bir daha aynı yerde, aynı hisleri yakalayamayacak, aynı duyguları hissetmeyeceğiz. İşte bu yüzden hisleri aktarıp ölümsüzleştiririm yaptığım resimlerde. Her insan gibi, her resmim başka hikâye anlatır başka insanlara…
“